در شبی که مدت ها بود بلوایی سرش به پا بود ، استادیوم یک دست سیاه پوش آزادی نشان داد که بازی فوتبال چیزی از دین و ایمان مردم کم نمیکند.
یادم میاد حدود 10 -15 سال پیش محرم و شب عید یکی شده بود ، ساعت 11 اینطورا سال تحویل بود ... اکثر مردم شال عزا یا یه سربند "یاحسین" یا هرچیزی که به مرام محرم مربوط بود سر سفره 7سین گذاشته بودند... هیچ دسته ای در آن ساعت حرکت نکرد، خیلی ها در هیات سال را تحویل کردند و خیلی ها در خانه هایشان اما تا یک سالعت بعدش تمام خیابان ها پر شده بود از دسته های عزاداری ...
هرچیزی جای خود داشته باشد، چه زیبا میشود ...
فیلم هایی را دیدم که تماشاگران خودشان در حال "دم گرفتن" بودند و دو دمه معرف "ای اهل حرم ... " را گرفته و سینه میزدند ... به خدا همین سینه زن ها و علامت کشا و مدیحه سراها دوست دارن ایرام بره جام جهانی ... به خدا که رفتم مقام آوردن ما با نام و عنوان "اسلام" خیلی خیلی مهم است و باید از اهداف اصلی باشد.
به هر حال بازی عالی پیش رفت ، جو ترسناک استادیوم و صدای نهیب "لبیک یاحسین" تماشاچیان کار خود را کرد ...
اگه باخته بودیم شاید میگفتم دست مسئولین پشت داستان بوده ، اما خدا رو شکر که بردیم ، با ندای "لبیک یاحسین" هم بردیم ... که هم دنیا رو داشته باشیم هم آخرت ...
یا علی ، عزاداری هاتون قبول